HISTORIA SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 6 IM. JANA KOCHANOWSKIEGO
W ZGIERZU Z ODDZIAŁAMI DWUJĘZYCZNYMI I ODDZIAŁAMI SPORTOWYMI
W 1918 roku prezydent miasta J. Słaboszewicz zwrócił się do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z prośbą o założenie Seminarium Nauczycielskiego w Zgierzu. Ministerstwo przychyliło się do inicjatywy miejscowego nadzoru szkolnego i z dniem 1 lutego 1919 roku powołano Żeńskie Seminarium Nauczycielskie im. Stefana Żeromskiego. Organizację szkoły powierzono doktor Stefanii Kuropatwińskiej. Przy seminarium powstała szkoła ćwiczeń. Miała być wzorcową i najpiękniejszą szkołą w Zgierzu. Początkowo nauka odbywała się w wynajętym przez władze miasta budynku przy ulicy Narutowicza 26.
W 1920 roku Rada Miasta ofiarowała pod budowę seminarium plac o powierzchni 8 ha przy ulicy 3 Maja, na którym w 1925 roku stanął budynek internatu, a w 1927 roku gmach seminarium i szkoły ćwiczeń. W roku szkolnym 1920/21 uczęszczało do szkoły 91 dzieci, bowiem z powodu trudności lokalowych czynne były jedynie cztery niższe oddziały. Pierwszym kierownikiem Szkoły Ćwiczeń była w latach 1920 -1924 -Janina Hajdukiewicz, potem w latach 1924 – 1927 – Eugenia Dymkowska i w okresie 1927- 1939 – Maria Kamiańska. Budynki szkolne otoczone były dużym ogrodem, w którym pod fachowym okiem ogrodnika Jana Proppe uczniowie wykonywali wiele prac. W 1936 roku z inicjatywy Stefanii Kuropatwińskiej przed budynkiem szkoły odsłonięto popiersie S. Żeromskiego. Dynamiczny rozwój szkoły przerwała II wojna światowa. Szkołę Ćwiczeń przeniesiono do pomieszczeń przedwojennej szkoły żydowskiej przy ulicy 3 Maja 18.
Po wyzwoleniu, prezydent Miasta Zgierza ponownie powołał na stanowisko dyrektora Stefanię Kuropatwińską. Kierownikiem szkoły została Maria Rzeczycka – Metelska, która pełniła tę funkcję do 1951 roku. Rok 1945 był rokiem ciężkiej pracy nad odbudową gmachu szkoły. Z wielkim wysiłkiem udało się zamienić sale opuszczonego szpitala na izby szkolne, by ponownie zamienić je na szpital, tym razem dla wojsk radzieckich. Szkole przydzielono dwa budynki zastępcze: przy ulicy 3 Maja 18 i przy ulicy Długiej 33 po szkole niemieckiej. Od czerwca 1945 roku zaczęło działać w szkole Koło Młodzieży PCK. Pierwsze zebranie odbyło się 28 września 1945 roku. W tym też roku przy szkole zaczęła działać drużyna harcerska, rozpoczęła się również nauka języka angielskiego. Powrót do swojego budynku nastąpił w 1946 roku i po kilku miesiącach remontu – 3 września 1947 roku szkoła rozpoczęła normalną pracę. Od tego roku Szkołę Ćwiczeń przemianowano na Szkołę Podstawową nr 6.
W miejsce seminarium powołano Żeńskie Liceum Pedagogiczne. Nauka w szkole odbywała się na zmiany, dla dzieci zorganizowano w szkole śniadania, otworzono sklepik. Dzień 16 grudnia 1947 roku był niezwykle ważny, gdyż wtedy założono w szkole dzwonki elektryczne oraz wyposażono ją we własny zegar. Szkoła miała też „swoją” piosenkę. Lata 1948 i 1949 były niezwykle ważne dla życia szkoły. W tym czasie zakupiono nowe stoliki do kilku klas i przyrządy gimnastyczne. We wrześniu 1948 roku ponownie odsłonięto przed budynkiem szkoły popiersie Stefana Żeromskiego. 9 listopada 1949 roku w szkole gościł poeta Władysław Broniewski. a 17 września 1949 roku szkołę odwiedził pisarz książek o tematyce wojennej – Janusz Meissner. W lutym 1949 roku obchodzono hucznie 30.lecie istnienia szkoły. 29 maja tego roku przekazano szkole sprzęt radiowy i zaczęły się pierwsze transmisje. W czerwcu 1949 roku słuchacze II roku WSP w Łodzi hospitowali VI i VII klasy szkoły ćwiczeń. 
W latach 1951 -1968 szkołą zarządzał Piotr Roszkowski, w latach 1968 – 1984 dyrektorem był Zygmunt Bartosiak. W tym czasie tzn. w 1971 roku postanowiono, że Szkoła Podstawowa nr 6 musi opuścić dotychczasowy budynek na rzecz Wyższego Studium Nauczycielskiego Uniwersytetu Łódzkiego. Uczniów klas V – VII przeniesiono czasowo do Szkoły Podstawowej nr 5. Nowy, obecny gmach oddano we wrześniu 1974 roku. Nadano wówczas szkole imię Władysława Broniewskiego. W latach 1984 – 1992 dyrektorem szkoły był Mikołaj Miszczuk. W czerwcu 1985 roku odsłonięto w budynku szkoły popiersie Władysława Broniewskiego.
Od 1992 roku do 2003 roku dyrektorem szkoły była Elżbieta Sobczak. W roku szkolnym 1999/2000 w wyniku reformy szkolnictwa w tym budynku utworzono gimnazjum. W roku 2003 mury szkoły opuścił ostatni rocznik uczniów. Szkoła Podstawowa nr 6 w Zgierzu przeszła do historii. Jej miejsce zajęło Gimnazjum nr 2, które w roku 2006 otrzymało imię Jana Kochanowskiego. W roku 2009, gdy powstała klasa dwujęzyczna z językiem angielskim zostało ono przemianowane na Gimnazjum nr 2 im. Jana Kochanowskiego w Zgierzu w Oddziałami Dwujęzycznymi. Dyrektorem szkoły do 2007 roku była mgr Elżbieta Sobczak, a do 2012 roku była mgr Agnieszka Arkusińska. Obecnie tę funkcję pełni mgr Halina Sypka. W 2017 roku Gimnazjum nr 2 przekształcono w Szkołę Podstawową nr 6 im. Jana Kochanowskiego w Zgierzu z Oddziałami Dwujęzycznymi i Oddziałami Sportowymi.
